Ergens las ik dat pas 0,3 % van de kunststofverpakkingen is gemaakt van een biobased materiaal.

Dit is bar weinig maar heeft uiteraard wel zo zijn redenen. Ten eerste is daar het bekende kip-ei-verhaal; de industrie wacht op de vraag uit de markt wacht op aanbod vanuit de producenten. Dit geldt overigens voor elke stap in de keten. Beide zijden vertonen een afwachtende houding. De aanbieder is bang om met onverkoopbare verpakkingen te blijven zitten, de koper is bang om aan de enige producent vast te zitten.

Een tweede reden is het rucksichtlos  één-op-één converteren van bestaande verpakkingen naar een biobased-versie. Dit kan voor bijvoorbeeld een vuilniszak goed werken, maar de kans dat deze praktijk een minder functionerende verpakking oplevert bij een verpakking met andere eisen, denk aan voedselveiligheid,wordt groot. Na de eerste testen zal zo'n verpakking er dan niet komen en dus blijven we hangen op die magere 0,3 %.

Om dit te veranderen ligt er een prachtige taak voor de verpakkingskundigen. Juist deze beroepsgroep kan met zijn kennis van materialen, processen en omgevingsfactoren bestaande concepten opnieuw onder de loep nemen. Want, datgene wat ooit heeft voldaan, kan nu misschien beter of anders. Juist de verpakkingskundige kijkt verder en gaat voorbij aan een opmerking als “nieuw ontwikkelen, dat moet je niet willen”.

Op het moment dat wordt toegegeven aan de neiging om te stoppen, hebben we iets niet afgemaakt of blijft er een open eind. De uitspraak “als je stopt, weet je nooit hoe dichtbij je was!” zal dan zeker opgaan. Biobased blijft dan een innovatie met een open eind. En dat is toch een verpakkingskundige zijn eer te na.

De column Verpakkingskundig wordt maandelijks verzorgd door leden van de Vereniging Nederlandse Verpakkingskundigen. Deze column is van VNV-er Jan Houdijk van Acosos. Hij geeft de pen door aan Hein van den Reek van Billerud Korsnas.