De hype en trend in verpakkingsland zijn bio materialen, met echte en vermeende milieuvoordelen. Heel langzaam dringt het tot een ieder door dat ons ‘plastic’ afval eindigt daar waar we het niet willen hebben, namelijk in de natuur en uiteindelijk in zee. Enorme massa’s drijvend afval, langzaam degraderend tot een macro nano mix en onderdeel wordend van de voedselketen. Ter nuancering: bijna 80% van alle kunststof vezels in zee is afkomstig van onze kleding, maar verpakkingsafval is een veel meer in het oog springende component; groter, meestal drijvend, trekt het de aandacht.
Het moet anders, bio materialen uit hernieuwbare grondstoffen lossen sommige problemen op, daarbij nieuwe problemen creërend. Wat te denken van de concurrentie vergrotende werking in de voedselketen, hoe milieuvriendelijk is groene PE? Meer filosofische vraagstukken dan verpakkingstechnisch.
Ik geloof in de nieuwe categorie biomaterialen, met alle nadelen die ze hebben en draag uit dat niet alleen de inhoud milieuverantwoord moet zijn, maar ook de verpakking. Zo kom ik in contact met veel kleine, zeer idealistische producenten, die hun integere product met een zo gering mogelijke milieu impact willen verpakken, de CO2 balans naar de goede kant willen buigen, geen eeuwig zwervend verpakkingsafval in de wereld willen brengen. Dan stuitde kleine idealistische producent op Vinçotte en Din-Certo, voor de bio certificering van de verpakking, om een proces te mogen doorlopen wat ik ooit eens heb horen beschrijven als ‘beroving bij daglicht’. Waanzinnige kosten voor nieuwe toepassingen, torenhoge certificeringsrekeningen voor bekende producten. Niet elke gebruiker kan en wil dat opbrengen en bedenkt zijn eigen ‘boompje met blaadje’. Een fraaie tekst erbij , mooie gevleugelde woorden over sustainability en iets vaags met integrity; voor de consument een woud van onbegrijpelijke symbolen en begrippen creërend.
Ik vraag me af of onze beroepsgroep niet het verstand, de deskundigheid en de integriteit heeft om zelf een betaalbaar systeem van bio certificering in het leven te roepen. Ik zou graag een bio verpakkingstaxateur zien, beëdigd om een verpakking te mogen taxeren en certificeren op zijn bio eigenschappen, keurend met een bekend sterk beeldmerk. Wat een vastgoed makelaar mag met een huis, moet een verpakkingskundige toch ook met een verpakking kunnen en mogen?
De column Verpakkingskundig wordt maandelijks verzorgd door leden van de Vereniging Nederlandse Verpakkingskundigen. Deze column is van VNV-er Arie Gelein van Packaging Knowhow. Hij geeft de pen door aan Karen van de Stadt van KIDV.
