Als men door de supermarkt loopt valt het op dat diverse producten op verschillende manieren aangeboden worden.

Ter illustratie het onderstaand voorbeeld, er zijn namelijk meerdere producten te identificeren. Het voorbeeld is educatief en niet bedoeld als beoordeling van goed of fout, maar dient als bijdrage in de discussie waar we naar toe willen.

Een verpakking bestaat uit ongeveer 1.1mm dik PET materiaal, 75mm diep thermo gevormd, voorzien van een afwasbaar papieren label, met blanco top folie voorzien van een barrière laag en kunststof label.

Deze verpakking is voorzien van een hersluitbaar blanco deksel. Product verkoopeenheid is 150 gram met een prijsstelling van €3.50. Het gewicht van de totale verpakking is ongeveer 20 gram.

Als tweede optie biedt de verkoper ook een pillow pack verpakking aan met gelijke inhoud, voor een prijs van €3.19. De reductie in verpakkingsmateriaal is meer dan 75% t.o.v. van bovenstaande PET pot.

Daarnaast kan de consument ook kiezen uit een variant waarbij men zelf het product in schijfjes mag snijden. Dit product heeft een inhoud van 170 gram met een verkoopprijs van €3.19. De folie die gebruikt wordt is op basis van polyolefinen en is alleen bedoeld als presentatiemiddel. De folie is voorzien van gaatjes en ook het touwtje om het product op te hangen, wordt handig door de lengte seal naar buiten gebracht.

Deze drie de varianten worden aangeboden met de toelichting dat dit product origineel Spaans is. Een vergelijkbaar product met origine Nederland wordt onverpakt aangeboden in de gewichtsklasse 300 gram voor een prijs van €4.99.

Bij het beoordelen van recyclebaarheid, zal het eerste voorbeeld product een hoge score behalen. Nadat de labels verwijderd zijn, blijft er volledig transparant PET materiaal over, wat volledig is te hergebruiken met uitzondering van de top folie.

Bij de beoordeling van minimalisering van de verpakking scoren alle drie de voorbeelden omdat alle een vulgraad behalen van meer dan 80%.

Het onverpakt Nederlandse product kan vragen oproepen met betrekking tot de voedselveiligheid en/ of hygiëne, waarbij dan een meegebracht tasje een oplossing kan bieden die misschien als omslachtig wordt waargenomen.

De PPWR (Plastic & Packaging Waste Regulation) heeft o.a. als doel het aantal verpakkingen te verminderen, maar de consument heeft blijkbaar behoefte aan verschillende product presentaties. De CO2 discussie ten spijt, is herkomst van het product blijkbaar niet een beperkende factor in het koopgedrag van de consument.

De verkoper biedt volop alternatieven aan de consument, en gebruikt zelfs een prijs prikkel om de consument in een bepaalde richting te laten bewegen.

De verpakkingen scoren via recyclechecks goed, er is dus over de verschillende verpakkingen nagedacht. Voordat we een belerend vingertje de lucht in steken en vertellen wat de consument moet doen, eerst een vraag; waar moeten we de verantwoordelijkheid leggen bij het verminderen van het aantal verpakkingen?

• Mogen we als consumenten alleen lokale producten kopen om op die manier CO2 impact te verlagen?
• Moeten we naar een systeem waar de lokale middenstander het product per consument aanbiedt in een door de consument meegebracht doosje?
• Mag je een verkopende of producerende partij verbieden producten aan te bieden, waar vraag naar is?
• Hoe kijken we naar een verpakking die minimaal 20 maal langer meegaat dan product houdbaarheid?

De keuze is reuze en mede daardoor neemt de complexiteit van verpakkingsvraagstukken toe.