Zes jaar geleden ben ik begonnen met mijn bedrijf Onora waarmee ik een totaal nieuw type uitvaartkist op de markt heb gebracht. Een spuitgiet kist gemaakt uit biopolymeren. De vragen die mij het vaakst worden gesteld zijn “Marieke: waarom een uitvaartkist? En wat heeft dat met verpakken te maken?”

Het antwoord is dat ik juist met mijn verpakkingskundige ervaring en manier van kijken, tot dit idee heb kunnen komen. Bij het overlijden van mijn schoonmoeder kwam ik er achter dat ruim 80% van de “houten” kisten gemaakt worden van voornamelijk MDF of spaanplaat met veel kunststoffen en metalen. Deze materialen komen allemaal in de grond of in de lucht. Noem het “vak deformatie” dat ik zelfs op dat moment keek naar materiaalgebruik en productiemethoden, maar in mijn optiek moest dat echt beter kunnen.

Over biopolymeren en hun toepassing is veel te zeggen, maar de toepassing van biopolymeren in dit product is ideaal. Het komt van de natuur en gaat weer terug in de natuur. Met emissiewaarden tot 75% minder dan de huidige kisten. En door de productiemethode van spuitgieten, kunnen wij (bij voldoende volume) prijs concurreren met de aller goedkoopste spaanplaten kisten. In de ons omringende landen is de toepassing van spaanplaat of MDF in uitvaartkisten verboden en is hout momenteel het alternatief. Hout is een langzaam groeiende grondstof en met het aantal overledene op jaarbasis (groeiverwachting is > 200.000 overledene/ jaar in Nederland alleen) zouden we geen bomen meer over houden en is de toepassing van biopolymeren als snelgroeiende grondstof het alternatief.

Zelfs een uitvaartkist is in mijn optiek een verpakking. In mijn ondernemersavontuur heb ik geleerd dat als verpakkingskundige het keten denken in ons DNA zit, gecombineerd met kennis van materialen en productietechnologieën. Meetbare milieu impact vinden we de standaard. Maar op al deze punten loopt de uitvaartbranche decennia achter. Of misschien wij als verpakkingskundige wel decennia voor…

Marieke Havermans geeft de pen door aan Patrick van Baal.