De Voedsel en Waren Autoriteit (VWA) constateerde dat de kwaliteit van voorverpakte vis zwaar onder de maat is (zie o.a. VerpakkingsManagement augustus 2005 nr. 7/8 p.3). Van de voorverpakte koolvis zou het onwaarschijnlijk hoge percentage van 90% bedorven zijn en voor onverpakte vis is dat percentage 17. Bij voorverpakte vis zou het percentage zo hoog zijn omdat de winkelier niet kan ruiken of de vis bedorven is of niet, aldus de VWA. Fascinerend is wat er daarna gebeurt. Het Productschap Vis wijt het aan de keten.

Er wordt onvoldoende gelet op koeling. Een machineproducent zegt dat het niet aan de machine of de technologie ligt. De machines functioneren goed. Nee, het ligt aan de visverpakkers. De hygiëne zou niet goed zijn. Het Centraal Bureau Levensmiddelen (CBL) zegt dat de meetmethode van de VWA sterk verouderd is en alleen van toepassing is op verse vis. Het geeft allemaal te denken, dit geschuif met zwarte pieten.
Een verpakkingskundige zou het wel weten, afgezien van het feit dat hij het rijtje zwarte pieten nog wel zou kunnen aanvullen. Hij zou een analyse maken van de keten die al begint op het schip. Daar wordt de vis verwerkt of onverwerkt in ijs gelegd. Vervolgens gaat de vis via de afslag naar de verwerker die het al dan niet voorverpakt levert aan de detaillist. Waar zitten kritieke stappen, wie zit er op welke wijze aan de vis, hoe ziet het temperatuurstraject eruit en wat kan er mis gaan. En, niet onbelangrijk, wat meet de VWA op welke wijze en zijn deze resultaten statistisch betrouwbaar.

Overigens, hoe zit het met HACCP in de keten van de vis? Gezien het commentaar van de betrokken partijen zou je bijna constateren dat de verpakkingskundige een onbekende is in de viswereld. Als dat zo is, dan wordt de vis duur betaald.

VNV Columnisten