Het dilemma van iedere verpakkingskundige: hoe leg ik mijn vak uit? Wat maakt het dat ik er zo enthousiast over ben en hoe kan ik  dat op jonge mensen overbrengen? Onlangs was er op de ALV nog een discussie over. Hoe bereiken we die jongeren?

Voor mij is er maar één antwoord: laten beleven…. ruiken, voelen en horen. Je kan nog zo veel foto’s gemaakt hebben op die fantastische reis naar een ver land, maar als je er nooit geweest bent, zal je het ook niet begrijpen.

Zo had ik enkele jaren geleden een jonge dame op bezoek. Ze was wat laat met zoeken van een stageplek en eigenlijk was ik haar enige hoop om haar haar studiepunten te laten halen. Ze zei zelf in haar interview: ‘Ik heb er geen zin in, het is dat het moet.’ Dat was natuurlijk geen aantrekkelijke kandidaat om energie in te steken. Maar ze had iets bijzonders, ze had een drive, en ze werkte hard om haar studie te bekostigen.

Vanaf dag één heb ik haar meegenomen naar alle meetings, productietesten, labonderzoeken en ging ze mee naar leveranciers. Ze stelde zich positief op, elke dag werd ze steeds nieuwsgieriger en stelde meer vragen. Daarbij gaf ik haar elke week ongemerkt steeds meer verantwoordelijkheid, zonder dat ze zou verzuipen in de diversiteit van het werk. Want soms gebeurt dat met de jongeren in ons vak. Aan het eind van haar stage deed ze zelfstandig haar werk en ze ontwikkelde zelfs een succesvol concept. Inmiddels is ze een gepassioneerde succesvolle verpakkingsontwikkelaar.

Zo ben ik als verpakkingskundige niet enkel trots op een verpakking, maar ook op de succesvolle samenwerking met jongeren in het vak. Met deze passie wil ik in de toekomst nog veel meer bereiken.