We zijn doorgeslagen. Althans, als het gaat om het aantal drukkleuren op de verpakking. Kleur heeft vanzelfsprekend veel waarde op een verpakking. Echter, er zit me toch iets niet lekker. Want, vandaag de dag is een 8 kleuren bedrukking op een verpakking niets bijzonders meer. Zo’n dertig jaar geleden moest je echt wel een goed verhaal hebben om met meer dan 4 kleuren te willen drukken. Waar ik maar mee wil zeggen dat we in relatief korte tijd met kleur zijn gaan smijten. Ja echt, smijten! Proceskleuren in combinatie met Pantonekleuren vliegen ons om de oren. Heel soms te pas, maar veel te vaak te onpas. Waarom toch? Elke keer als ik die vraag stel dan zijn de antwoorden in de trant van “Daar kwam de drukker mee...” of “De ontwerper vond dat nodig...”. En soms zelfs gewoon verbluffend eerlijk: “Ik weet het niet, daar heb ik geen verstand van...”. Laat ik het even in perspectief zetten: Er is maar één persoon die het recht had (verleden tijd) om met kleur te smijten:

“Ik rotzooi maar een beetje aan. Ik leg het er tegenwoordig flink dik op. Ik smijt de verf er met kwasten en plamuurmessen en blote handen tegenaan. Ik gooi er soms hele potten tegelijk op.”
Karel Appel (kunstenaar).

Karel mocht dat, in zijn tijdsgeest. Verf op een doek is eenmalig, en hoeft na consumptie ook niet bij het afval. Voor verf op doek zijn musea gebouwd. Maar smijten met inkt op een gedrukte verpakking kan dus echt niet. Er zijn er nu te veel die maar een beetje “aanappelen”. Het is verkwisting en al helemaal niet duurzaam. Onze planeet heeft er last van. En het kan ook gewoon minder. Zonder dat de consument het merkt. Er zijn aardig wat tests en onderzoeken (al dan niet wetenschappelijk) waaruit dat blijkt. Dus er is reden genoeg om erin te geloven. Nu de uitvoering nog. Laten we om te beginnen het doel eens een beetje bijschaven: In 2025 gebruiken we 20% minder plastic en 25% minder drukkleuren. Ik ben voor. Kleur bekennen.

Evert Ouwerkerk geeft de pen door aan Martine Kruiswijk van Vrumona.