De laatste tijd is er veel aandacht in de media besteed aan de de hoeveelheid voedsel die weggegooid wordt. Trouw, de Volkskrant, Intermediair hadden allemaal artikelen waarin gesproken werd over de hoeveelheid voedsel die wij tegenwoordig weggooien. Het staat zonder meer vast dat de maatschappij aanzienlijk aan het veranderen is.

De eetgewoonten zijn niet meer die van 40 jaar geleden. Velen van ons zijn opgevoed met de achtergrond van de oorlog en voedsel werd niet weggegooid. Het werd bewaard, de volgende dag opgegeten of verwerkt in een ander gerecht. Met de eet- en inkoopgewoonten van tegenwoordig gaat dat heel anders.
En de welvaart is dusdanig hoog dat we ons kennelijk geen zorgen hoeven te maken over hoe we met ons eten omgaan.

Als we naar de cijfers kijken is het ongelooflijk wat er aan de hand is. Bedrijven in Nederland kopen voor ongeveer 3,5 miljard aan verpakkingsmaterialen in terwijl er voor ca. 5 miljard aan voedsel wordt weggegooid. Een deel daarvan haalt de consument niet, is al over datum voordat het het schap bereikt of blijft in het schap liggen, een deel wordt weggegooid in de keuken. Als we de verliezen van medicijnen en duurzame producten erbij nemen, dan moeten we dus concluderen dat we in euro’s gerekend ongeveer 2 maal zoveel weggooien als dat we aan verpakkingen besteden.

Vanuit dit licht bezien is het merkwaardig hoe de overheid vanaf eind jaren tachtig van de vorige eeuw zich heeft bezig gehouden met het bestrijden van het gebruik van verpakkingsmateriaal zonder te beseffen hoe deze sector in elkaar steekt. We weten allemaal dat de sector gezien de omzet niet zo professioneel is als verwacht mag worden, dat het opleidingsniveau niet zo hoog is en dat kennis vooral in de praktijk opgebouwd wordt. Kennis die in veel gevallen weer snel vertrekt naar andere sectoren waar het kennelijk beter vertoeven is. Een voorzichtige conclusie is dat de overheid zich dus beter anders had kunnen opstellen. Dat had wrevel voorkomen en de houding ten opzichte van verpakken zou heel anders geweest kunnen zijn.

Stel dat het ons lukt om de hoeveelheid producten die we weggooien of die kapot of over datum het eindstation bereiken, kunnen verminderen met 25%, hoeveel extra verpakkingsmateriaal mag hier tegenover staan? Is het niet zo dat de verpakking om te produceren minder energie vraagt per gewichtseenheid dan het verpakte product?

Wederom kunnen we stellen dat het als verpakkingskundige noodzakelijk blijft om op de hoogte te zijn van de ontwikkelingen in de maatschappij om tijdig en op de juiste wijze te kunnen reageren. Verpakkingskundige, een boeiend vak.

VNV Columnisten