Als groot liefhebber van verpakkingen en De Jeugd van Tegenwoordig was ik blij verrast
toen zij een jaar terug hun “glasbak” uitbrachten. Een ode aan het robijnen huwelijk tussen
de glasbak en de Nederlandse samenleving. Scherven brengen blijkbaar echt geluk!
De tijd zonder glasbak heb ik nooit meegemaakt, ik kan het me ook moeilijk voorstellen.
Blijkbaar waren de eerste glasbakken ook nog niet zo poka-yoke waardoor er een
aangepast ontwerp moest komen dat ik nog wel heb meegemaakt. Het ritueel rondom
glasinzameling is aangeslagen en de inzamelingscijfers maken Nederland tot de beste
scholier van de klas, op onze zuiderburen na. Tegen hun biercultuur kunnen wij natuurlijk
niet op.
Misschien dat ik over een paar jaar datzelfde jubileum kan vieren met mijn oranje held,
waar ik nu mijn plastieken huwelijk mee heb. Maar dat huwelijk lijkt niet zo gelukkig, als
ik mijn vrienden moet geloven. Het gaat vaak om misverstanden, maar voorlopig blijven
we nog even samen. We werken aan onze relatie en het lijkt steeds beter te worden.
Op feestjes vinden dezelfde vrienden het bijzonder dat ik verpak. Na de gebruikelijke
klachten over die ene vervelende verpakking komen er vaak leuke gesprekken uit voort.
De publieke opinie zal niet snel veranderen, maar wie weet zijn wij als verpakkers straks
de helden. Oplossingen komen van alle kanten, bij het produceren, inzamelen en recyclen.
En langzaamaan zien mijn vrienden dat ook.
We zijn er nog niet, maar we zijn onderweg. Wie weet worden we net zo gelukkig als de
glasbak. Iedereen is in elk geval uitgenodigd voor de vieringen van mijn toekomstige
jubilea, met welke inzamelingsbak dat ook mag zijn.
Cesar Thomas geeft de pen door aan Bart Lauwaert.